MUAMMER SOYER
Aslında Bu Şiir Bir Metafor

Uğultular geldikçe bekleme odasına
Sararmış çürük dişleri saklamayı unutup yüzler
Tedirginlikle birbirine dönüyor
Ama nafile
İtiraf edelim
Korkuyoruz
Sıra bize gelecek
Ve o, kavisli rahat koltuğa
Müthiş bir rahatsızlıkla oturan
İçimizden birisi olacak biraz sonra
Acıyacak mı
İğne vurulacak mıyız
Doktor yanağımıza saplamadan
Uğuldayan o minik matkabı
Top koşturabilecek mi
O ufacık alanda
Çürükler ne kadar büyük çıkacak
Kazıdıkça altını

Deli olmalı bu dişçiler
Ağız kadar küçük bir alanda çalışmayı
Hür iradeleriyle seçtikleri için
Kapitalist olmalı Tanrı
Böyle işlevli bir organı
Böyle kolay bozulabilir yaptığı için
İşte yine sızlıyor dişim
Yine beynime doğru tırmanan
O sinir bozucu ağrı
Yine üstümüzde isyan kabul etmeyen
Mızmız Tanrı'nın gazabı

Adım okunuyor ve koltuğa doğru ilerleyen ilk talihli
Ben oluyorum onca insan arasından
Kaçacak yerim yok
Yemek yiyecek şu ikisinden başka dişim
Cesaretim olsaydı keşke
Dişlerimi sökecek
Tanrı'ya karşı yaptığım en iyi hareket
Bu olurdu şüphesiz